De tweede avond in mijn kamer zat ik op de zijkant van mijn bed te kijken naar de ondergaande zon die oranje en gele stroken uitwierp over de hoge gebouwen in Manhattan. Langzaam trad de donker in waardoor de verlichting van het WTC One aan de skyline steeds helderder aanwezig was.

Het was op deze plek dat ik me bedacht dat ik mijn kleren niet kon ophangen omdat er geen hangers aanwezig waren, en dus besloot ik om die dan maar te gaan halen bij een van de kleine 24/7 supermarktjes die altijd wel ergens in de buurt zitten. Zoals je hopelijk al uit mijn zeer poëtische openingsalinea had begrepen was het inmiddels donker, en volgens Google Maps was er een straat met een aantal van die winkeltjes een paar blokken verderop. Nu ben ik altijd wel fan van een goeie avondwandeling, dus vol goede moed ging ik op weg. In Breda ga ik met gemak om 12 uur ’s nachts wandelen, dus dat moet goed komen dacht ik (het was 9 uur).

Ik vond een winkeltje in ging er naar binnen. Hier moest ik stiekem wel lachen want achter de toonbank stond een redelijk forse, jongedame die veel leek op dat meisje uit ‘Alleen maar nette mensen’. Ze had een evenzo forse voorgevel, met bijbehorende iPhone ertussen geparkeerd. Terwijl ze me een beetje verbaast aankeek liep ik de winkel door en vond er inderdaad de hangers. Toen ik ze wilde afrekenen, was ze net een bericht aan het sturen. Ze deed een oog omhoog naar mij, en al door typend met een hand voerde ze met de andere het bedrag in op de kassa. Geduldig wachtte ik totdat ze klaar was, gaf haar 5 dollar en liep de winkel uit, zonder dat we een woord gewisseld hadden. Hilarisch ;)

Eenmaal thuis kwam ik mijn huisgenoot tegen, echt een super toffe kerel. Voor de duidelijkheid, dit was een 37-jarige vent die al heel zijn leven in de buurt woont, dus hij weet hoe het werkt daar. Toen ik hem vertelde wat ik net gedaan had, begon hij hard te lachen. ‘Ben je echt helemaal daarheen gelopen toen het donker was? In je eentje?’ Hij gaf me het advies om dat maar beter niet te doen, en als er iets was dat ik hem dan snel moest bellen.

Omdat mijn kamer ook ver is van mijn werk, OV systeem en supermarkten en dergelijke belde ik de dag erna Steve op om mijn zorgen te uitten. Blijkbaar had hij al zo’n verwachting want hij zei dat hij al verder was gaan kijken voor me, en scheen een kamer vrij te komen in het gebouw waar hij zelf woonde. De oplettende lezer weet nog hoe ik met lof vertelde over die buurt, maar dat Steve me toen in zijn auto naar Greenville bracht. Dat was dus top! Hier kon ik de dag erna komen kijken dus dat ging ik dan ook maar meteen doen...