De tweede avond in mijn kamer zat ik op de zijkant van mijn bed te kijken naar de ondergaande zon die oranje en gele stroken uitwierp over de hoge gebouwen in Manhattan. Langzaam trad de donker in waardoor de verlichting van het WTC One aan de skyline steeds helderder aanwezig was. Dit statige gebouw tussen een zee van kleinere gebouwen en lichtjes zorgde voor een haast surrealistisch kijkgenot dat zelfs Vladimir Putin’s mondhoeken zou doen krullen.

Het was op deze plek dat ik me bedacht dat ik mijn kleren niet kon ophangen omdat er geen hangers aanwezig waren, en dus besloot ik om die dan maar te gaan halen bij een van de kleine 24/7 supermarktjes die altijd wel ergens in de buurt zitten. Zoals je hopelijk al uit mijn zeer poëtische openingsalinea had begrepen was het inmiddels donker, en volgens Google Maps was er een straat met een aantal van die winkeltjes een paar blokken verderop. Nu ben ik altijd wel fan van een goeie avondwandeling, dus vol goede moed ging ik op weg. In Breda ga ik met gemak om 12 uur ’s nachts wandelen, dus dat moet goed komen dacht ik (het was 9 uur). Ik was alleen even vergeten dat Breda hier te vergelijken is met prachtige oorden als Walik, of Knegsel in NL, en dat het dus echt niet hetzelfde is.

Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik echt een stukje de wijk in liep, en het was een interessante gewaarwording. Het was me inmiddels al verteld dat het een heel multiculturele buurt was, maar dat klopte niet helemaal. Het was een ‘culturele buurt’ inderdaad, want het enige ‘multi’ eraan dat bleek ik zelf te zijn. Nou begrijp me niet verkeerd, multicultureel vind ik juist heel tof, ik ga niet ergens anders in de wereld wonen om vervolgens te piepen dat de buurt zo anders aan voelt. Nee, dat is natuurlijk onderdeel van het avontuur! Zo maak je nog eens wat mee! (.. zet hier een andere, eigen inspirerende reiskreet.. )

Echter de realiteit is dat het in Amerika toch iets anders werkt dan in ons Nederland (de meeste mensen schrijven hier dan; ons kleine koude kikkerlandje, maar als ik dat lees moet ik direct kotsen en krijg ik moordneigingen. Kikkerlandje???? WTF). Je hebt hier wijken voor donkere mensen, blanke mensen, rijke mensen, Joden, Chinezen, Italianen enz. enz. Wijken waar van alles door elkaar woont (integratie) is niet zo gebruikelijk, en Greenville is dat zeker niet. Ondanks dat ik laatst nog drie weken heb kunnen ‘tannen’ tijdens mij reis door Europa, ben ik nog steeds zo wit als papier vergeleken met iedereen die hier op straat liep, en dat zorgde dus voor wat aandacht.
Tijdens mijn wandeling door de straat bekroop me zodoende toch een wat naar gevoel, want overal hingen groepjes mensen rond die mij ook nogal indringend aankeken. Maar ach, ik ging gewoon wat breder lopen en dat kwam allemaal wel goed.

Eenmaal op de hoofdstraat hingen nog veel meer mensen rond (ondanks de bordjes ‘No Loitering!’), en alles werd beschenen door de oranje natriumverlichting van de straatlantaarns. Het was ook heel lawwaiig, iederen schreewde naar elkaar de straat over, telefoneerde heel luid of luisterde harde R&B. Nee, echt uitnodigend was het allemaal niet.
Ik vond een winkeltje in ging er naar binnen. Hier moest ik stiekem wel lachen want achter de toonbank stond een redelijk forse, donkere jongedame die veel leek op dat meisje uit ‘Alleen maar nette mensen’. Ze had een evenzo forse voorgevel, met bijbehorende iPhone mooi geparkeerd tussen haar twee ‘eenheden’. Terwijl ze me een beetje verbaast aankeek liep ik de winkel door en vond er inderdaad de hangers. Toen ik ze wilde afrekenen, was ze net een bericht aan het sturen. Ze deed een oog omhoog naar mij, en al door typend met een hand voerde ze met de andere het bedrag in op de kassa. Geduldig wachtte ik totdat ze klaar was, gaf haar 5 dollar en liep de winkel uit, zonder dat we een woord gewisseld hadden.

Dit soort gedrag is natuurlijk prachtig en ik kan daar erg om lachen, maar de sfeer op straat was toch minder prettig.
Eenmaal thuis kwam ik mijn huisgenoot tegen, echt een super toffe kerel. Voor de duidelijkheid, dit was een 37-jarige donkere vent die al heel zijn leven in NY woont, dus hij weet hoe het werkt daar. Toen ik hem vertelde wat ik net gedaan had, begon hij hard te lachen. ‘Ben je echt helemaal daarheen gelopen toen het donker was? In je eentje?’ Hij gaf me het advies om dat maar beter niet te doen, en als er iets was dat ik hem dan snel moest bellen.

Dit in combinatie met het feit dat de kamer ook ver is van mijn werk, OV systeem en supermarkten en dergelijke zorgden ervoor dat ik de dag erna Steve opbelde om mijn zorgen te uitten. Blijkbaar had hij al zo’n verwachting want hij zei dat hij al verder was gaan kijken voor me, en scheen een kamer vrij te komen in het gebouw waar hij zelf woonde. De oplettende lezer weet nog hoe ik met lof vertelde over die buurt, maar dat Steve me toen in zijn auto naar Greenville bracht. Dat was dus top! Hier kon ik de dag erna komen kijken dus dat ging ik dan ook maar meteen doen...